بیقراری
آدمهای اطرافمان برایمان همانند نفس میماند
تا که هستند به آنها خیلی زود عادت میکنیم
زیاد که باشند از هر کدام به قدری از همنشینی شان بهره میبریم
همین که کم می آوریمشان دوباره به آنها سرکی میکشیم
یه روزی هم میرسه که دیگه نفسی نیست برای کشیدن